Vertrek een aankomst soroti

30-01-2014
Vandaag om 5 uur de wekker, na een goede nachtrust is het nu dan zo ver. We gaan naar oeganda! Om kwart over 5 stonden mijn ouders al voor de deur. Kristan en ik waren nog niet helemaal klaar. Om half 6 vertrokken naar schiphol. Daar werden we uitgezwaaid door ouders, vriendjes, niels en de ouders van lukas. Bij het inchecken van onze koffers leek er eerst een probleem te zijn. Volgens de man achter de balie ( die er overigens niet verkeerd uit zag) had mirjam de koffers nog niet betaald, terwijl ze dit maandag al gedaan had. We moesten dit afhandelen bij een andere balie. Gelukkig waren geen enkele van de 6 koffers die we meegenomen hadden te zwaar.
Uiteindelijk waren de koffers inderdaad al betaald en was er niks aan de hand. Na het inchecken even wat wezen drinken met de uitwaaiers.
Om 9 uur moesten we toch echt naar onze gate lopen. Na een uitgebreid afscheid van iedereen liepen we dan ineens met zijn 2e. Nog heel even achterom kijken en zwaaien naar de achterblijvers. Nou hier begint ons avontuur!
Bij de gate aangekomen moesten we eerst nog de tassen laten controleren.
Mirjam had har knuffeltje aan haar koffer hangen en de man die het allemaal controleerde had meteen interesse in mirjam haar giraf. Hij wou er alles van weten. Zijn naam, hoe lang hij weg ging, of hij eerder had gevlogen etc.
Tot hilariteit van ons natuurlijk.
Nog snel een paar berichtjes naar de achterblijvers en toen gingen we echt. Ons allebei niet bewust dat we gewoon 2 maanden weg zijn! Het dringt nog steeds niet echt tot ons door.
De vlucht was verder prima, je vermaakt je wel met een paar filmpjes. Na 7,45 uur te hebben gevlogen een tussenlanding in Kigali, wat nog een half uur vliegen van Entebbe af ligt. We moesten hier ongeveer een uur wachten.
Aangekomen op entebbe, uitgestapt... Je ruikt en je voelt gelijk afrika. Wij lopen nog in onze nederlandse kleren. Lekker warm dus.
Eerst onze visum aanvragen en ja mama en tante pien het is afgestempeld hoor! Daarna onze koffers. Deze hadden we vrij snel, wat een gesjouw om ze op onze karretjes te krijgen. Nog even paniek want ik zag mijn koffer niet. Blijkbaar was die al 3 keer langs gekomen, maar dat had ik niet gezien. Eenmaal alles op onze karretjes willen we naar buiten lopen, maar natuurlijk worden wij er uit gehaald om onze koffers door de scan te halen! Zucht... Weer alles van die karretjes af en er weer op, wat er half af viel.
Eindelijk op naar buiten. Wat staan daar een mensen!! Gelukkig konden we onze chauffeur snel vinden en konden we naar ons guesthouse. Die man zal ook wel niet gedacht hebben wat hebben die meiden veel koffers en hij er maar mee sjouwen. Eenmaal in het busje de lekkere wegen op met af en toe een grote put in de weg. Wat ons de slappe lach bezorgde. De guesthouse waar we zitten is erg mooi ( wat we tot nu toe kunnen zien in het donker dan). Alles werd netjes voor ons uitgeladen en we konden inchecken. Onze kamer is erg mooi, super kingsizebed. Dat zal lekker slapen vannacht. We zijn namelijk allebei erg moe. Nog even wat eten en drinken en de familie/ vriendjes inlichten dat we veilig zijn aangekomen. Nu lekker naar bed. Morgen weer een lange reis te gaan. Kijken wat ons dit weer zal brengen.
31-01-2014
6 uur de wekker! Nee we snoozen tot 10 voor half 7. Het duurde echt een eeuwigheid voordat we in slaap kwamen. We hadden elke keer de slappe lach en daarna dan weer ineens het besef dat we hier 2 maanden zitten! 2 maanden!!
De waakhond bruno ( volgens mij heet hij echt simba) was vannacht ook aanwezig. Wat een bakbeest was dat! Je hoorde hem echt lopen en grommen, verder hoorde je de krekels. Die blijkbaar ook in onze slaapkamer zat. Uiteindelijk toch in slaap gevallen. Ik heb heerlijk geslapen, mirjam wat minder. We hebben allebei nog steeds last van onze buik. Toch niet helemaal lekker van alles Vliegtuig, eten in het vliegtuig, slaap te kort en misschien toch ook wel alle spanning. Om kwart voor 7 gingen we ontbijten. Ze zeiden dat we hiervan moeten genieten, waarschijnlijk 1 van de laatste keren dat we wat fatsoenlijks te eten hebben. Mirjam had een bananen pannenkoek en ik toast met omelet. Daarna onze tassen inpakken en wachten tot we worden opgehaald.
We zaten braaf om half 8 te wachten totdat mirjam ineens zei; uuhm we worden pas om 8 uur opgehaald! Inmiddels is het half 9 en de taxi is er nog steeds niet! Hmm zullen toch moeten wennen aan de afrikaanse regels.
Oke de reis! Wat kan ik daar over zeggen, in de stad hebben we heel lang in de file gestaan met flink wat hitte. Verkeersregels hebben ze hier niet. Eindelijk na 2 uur in de stad te hebben gereden met file wat rustigere wegen. Na 3 uur even gestopt voor wat te drinken. We kwamen er alleen achter dat we vergeten waren te pinnen en dollars nemen ze dus blijkbaar niet aan. Gelukkig was de man van de taxi erg aardig en mochten we geld lenen van hem om wat te eten en te drinken van te halen. Toen ik vroeg hoe lang het nog rijden was zei hij nog 5 uur! Oei dat viel even tegen, want we dachten dat het maar 6 uur rijden was. Maar omdat we zo lang hadden vast gezeten in het verkeer hadden we nog al vertraging. Na weer een poos rijden nog even gestopt voor te pinnen, eerst 3 verschillende banken gehad voordat we de goede hadden. Daarna nog anderhalf uur rijden. De taxichauffeur zei dat de wegen wat minder werden. Dat hebben we geweten; het asfalt verdween en de stofpaden met putten in de weg kwamen voorbij. We werden flink door elkaar geschud en duurde heel lang voordat we in amecet waren. We waren het allebei flink beu, het was heel warm, we waren al zo lang onderweg en de weg was nu niet bepaald een feestje. Om kwart over 5 waren we dan eindelijk in soroti op amecet. We werden ontvangen door de "aunties" die op de veranda zaten met de kinderen. We zijn aan iedereen voorgesteld, maar de namen weet ik eigenlijk nu al niet meer. Van de Nederlandse meiden gaat nog wel, maar van al die lokale wordt het toch wel lastig. Van els een rondleiding gehad door het amecet, maar eigenlijk ben ik dat ook al weer vergeten.
Door marieke werden we meegenomen naar de supermarkt om de hoek. Zij was daar iedereen vriendelijk aan het begroeten (als je dat niet doet is dat blijkbaar onbeleefd). Bij het afrekenen moet je dus heel brutaal zijn, want iedereen dringt voor. Om 6 uur gingen we eten, dit is elke avond zo. Er hangt een lijst op de koelkast wat we gaan eten, dit is elke week hetzelfde. Vanavond kregen we rijst met vis en omdat ik echt een vis eter ben vond ik dit echt super lekker dat begrijp je natuurlijk wel. Na het eten doen ze altijd een kwartier zingen en met instrumenten spelen, daarna gaat iedereen zijn gang weer. Wij hadden even contact met het thuisfront, is toch wel even fijn dit met hun te delen. Zeker om wat je gezien hebt en nu al best heftige verhalen hebt gehoord. Er zijn hier 2 baby's die zijn van een drieling, hun moeder was bijna doorgedraaid omdat ze geen slaap kreeg. De jongen heeft ze gehouden en de 2 meisjes naar hier gebracht. Ook is er gisteren een meisje binnengebracht die heel ziek is. Ze hiv-positief en had er een virus overheen gehad. Het meisje is heel erg zwak en kan eigenlijk bijna niet lopen. Ze proberen haar te laten aansterken met eten en medicijnen. De medicijnen vind ze eigenlijk heel eg eng en spuugt ze gelijk uit. Het is dus een hele strijd om de juiste medicijnen binnen te krijgen. Eten moet in kleine porties, haar maag is nog erg klein en kan niet gelijk een grote hoeveelheid voedsel aan. Wat we hoorde is dat ze 10 kg ondergewicht heeft, dit is ook goed te zien. Heeft hele dunne armpjes en beentjes en een hele dikke buik. Er stond een foto van haar op de blog van amecet, mirjam en ik schrokken behoorlijk toen we dit zagen! Je kon echt letterlijk haar ribben tellen en haar borstbeen zien. Dit soort dingen zijn dus heel moeilijk te bevatten en blij dat je dat even kunt delen met thuis.
We gingen om 10 uur slapen in echt een te warme kamer! We slapen daar nu met zijn 4e en met deze temperaturen is dit eigenlijk veel te veel. Hopelijk kan ik een beetje slapen vannacht.